De liefde... we kunnen niet zonder, hoewel de liefde soms zoveel pijn doet, dat je eigenlijk geen andere keuze hebt, dan om weg te gaan, voor jezelf en misschien de eventuele kinderen te kiezen. Zodat een nog erger trauma kan worden voorkomen. Makkelijk? Nee... we hebben helaas geen aan- en uitknopje op ons gevoel en alvorens je op een punt bent aangekomen iemand volledig los te laten, dat kan helaas nogal wat tijd in beslag nemen...

Het is inmiddels mei 2020. De wereld is nog steeds in de greep van de Corona-Crisis, ongeacht of we nu wel of niet weten wat het inhoudt, aangezien er veel onduidelijkheden zijn. Toch hoe het ook mag zijn, in crisistijd, zie je altijd een bepaalde tendens: verbroedering. 

Vrijheid, een prachtig woord, alleen helaas niet voor iedereen een vanzelfsprekendheid... vooral wanneer je levensweg nu niet bepaald altijd over rozen is gegaan (wel over dorens), maakt het dat we bewust onbewust, onze eigen gevangenis creëren. Vaak een mechanisme om te overleven, maar nadien ook een enorme valkuil om weer uit vandaan te blijven. Als ik naar mezelf kijk heb ik er lang (veel te lang) over gedaan om in vrijheid en vrede met mijzelf te leven. Oh ja, natuurlijk had ik op een gegeven moment alles wel een plekje gegeven, alleen dat rottige verleden daar wilde ik niet aan herinnerd worden, dus verzweeg ik het maar, want 'men zal wel een oordeel hebben'. Natuurlijk heeft iedereen wel een oordeel, maar je kunt het eenvoudigweg niet iedereen naar de zin maken, zo werkt het helaas niet in het leven, daarbij zou je jezelf moeten afvragen, wil je dat wel? Persoonlijk was het moment van mijn persoonlijke openbaring, alsof ik eindelijk rust had gevonden. Niet langer op de vlucht voor het verleden, die als een boos oog over mijn leven meekeek.